Hoe zorg je ervoor dat oudere mensen ook nog wat plezier hebben in een saaie wijk? Ik kreeg een klas kinderen, wat stylo's en papier en ging aan de slag. Met reporterteams brachten we in een eerste traject de wijk in kaart. Hiervoor gingen we op zoek naar het geheugen, het hart en de smaak van de wijk. Buurtbewoners werden het al snel gewoon om ons op straat te zien. 

​

In een tweede traject gingen we nog een stapje verder en brachten we telkens één buurtbewoner en één kind samen met de vraag:  Hoe snel kan je iemand in kaart brengen? Ik startte met een blind date, waarbij kinderen buurtbewoners geblinddoekt moesten tekenen. Daarna tekenden we elkaars levenslopen en routines telkens op 1 A4. Er volgden nog een hoop ideeën en opdrachten, die tot diepgaande gesprekken leidden. Er werd geweend maar vooral veel gelachen. Zoals bij de opdracht met de voicemail: zit naast elkaar en doe alsof je een bericht inspreekt op elkaars voicemail. Hahaha.

​

Alle foto's, interviews en filmpjes werden tentoongesteld en de bezoekers waren enorm enthousiast. Er is dan ook echt veel gebeurd in Robinia. Omdat mensen zich openstelden voor andere mensen. Zo simpel is het soms.